Bangladeş’teki sağlık hizmetlerine olan takıntım annemin apandisit sorunuyla başladı. Yıl 2011’di ve bir kuzenimin düğününe katılmak içi New York City’deki evimden Bangladeş’in başkenti Dakka’ya gelmiştim. Annem, karnına saplanan keskin ağrıdan şikayet edince ailem onu hemen hastaneye götürmüştü. Fakat hastanede annemin -ve gördüğümüz kadarıyla diğer hastaların- aldığı (ya da alamadığı diyelim) bakım, çok kötüydü. Annemi muayene etmeleri için doktorların peşinden koşmamız gerekmişti. Üstelik, peşlerinden koşsak dahi hiçbirinden net bir cevap alamamıştık. Yapılan incelemeler ve testler saatler sürüyordu ve hemşireler son derece ilgisizdi. En kötüsüyse, annemin ameliyatının gecikmesi ve ardından baştan savma bir şekilde yapılmasıydı. Sonunda durumu daha da kötüleşince onu Bangkok’a götürdük. Oradaki doktorlar onu ikinci bir ameliyata aldılar. Bir sene sonraysa Virginia’da, ilk ameliyattan kaynaklanan komplikasyonlardan dolayı bir operasyon daha geçirmesi gerekti.