Saat gece yarısını geçmişti, Myra Wanandi Jakarta’da kocasıyla birlikte yaşadığı evde günlüğüne şunları yazıyordu: Yorgunum ama konsantre olmam gerekiyor. Babam hayatındaki en önemli kararlardan birinde bana güveniyor. ürkütücü olan, babamın söylediklerimi tüm kalbiyle gerçekleştirecek olması. Hep öyle yapar. Ama bu sefer takıldım kaldım. Tek umudum yazarken aklıma bir fikir gelmesi. Yarın benden bir cevap bekliyor. Durum basit. Babam, Jaya Tan, üç yıl önce aile şirketimiz...
Giriş yap veya
ücretsiz üye ol, okumaya devam et
